De sprong van je leven

Weet je wat ik het meest geweldige vind aan mijn job? Dat ik zoveel mag leren van de mensen die tegelijkertijd ook van mij leren. Mijn werktijd transformeert zich in een voortdurend wederzijds leerproces. Mooi toch?! Oh ja, mocht je je afvragen wat voor job ik dan wel precies doe: ik ben stress- en burn-outcoach. Gecertifieerd door training en ervaring; aan de slag met hart en ziel.

Het verhaal van Laura

En zo gebeurde het dat ik op een blauwe maandag aan de voorlaatste sessie van mijn coachingstraject met Laura begon. Laura had in een tiental uur een prachtevolutie neergezet. Van gefrustreerde snelle oordeler was ze uitgegroeid tot veerkrachtige assertieve communicator die steviger dan ooit in haar schoenen stond. Laura had op haar jonge leeftijd al heel wat watertjes doorzwommen en smulde van de technieken in stresshantering die ik haar aanleerde.

Deze voorlaatste sessie draaide rond “perspectief” en “relativeren”. Laura had het moeilijk op haar job en de dreiging van conflicten zoog de energie uit haar body en mind. Ze besefte dat inzoomen op de details het probleem alleen maar groter maakte, maar wist niet hoe ze de dingen anders kon aanpakken. Ik tekende een lachende maan en schetste hoe Laura vanop die maan naar planeet aarde keek. De afstand die er op die manier ontstond tussen “haar maan” en de planeet vol potentiële conflicten, maakte dat ze ook andere dingen op planeet aarde zag.

De planeet aarde

Toen ik haar vroeg welke dreigingen ze allemaal zag op planeet aarde, naast de dreiging van een conflict in het team waarin ze werkte, kreeg ik een bedenkelijke blik en een stilte vol tijd en ruimte tot nadenken. Laura zag natuurrampen, zieke mensen, uitgehongerde kinderen, … Een nieuwe stilte volgde tot ik plots een glimlach op haar lippen zag verschijnen. Enthousiast vertelde Laura hoe deze denkoefening eigenlijk pure herhaling was voor haar. Ik begreep niet waar ze op doelde.

“Wel,” antwoordde Laura, “ik heb een bijzonder stresserende periode meegemaakt in mijn leven en het heeft me heel veel tijd en energie gekost om die stress achter me te laten. Ik raakte er maar niet doorheen tot ik besliste die pagina op een wel heel drastische manier om te slaan.”

Het was mijn beurt om bedenkelijk te kijken. Ik hoorde mezelf zeggen dat ik wel heel benieuwd was. Laura rechtte haar rug: “Zoals je weet heb ik hoogtevrees en claustrofobie. Vliegen is dus een joekel van een uitdaging voor me.” Deze woorden resoneerden enorm in mij en spraken mij aan op mijn vliegangst. Laura ging verder: “De dag waarop ik besliste om uit een vliegtuig te springen, is de dag waarop mijn leven een ontzettende wendig heeft genomen.”

Ik kon mijn oren niet geloven… Wat voor een kanjer moet je zijn als je met hoogtevrees én claustrofobie uit een vliegtuig springt?!

De sprong

Laura vertelde hoe ze vastgeklikt zat aan haar begeleider die zich achter haar bevond. De deur van het vliegtuig zwenkte open en Laura voelde haar hart bonken in haar keel. Ze sloot haar ogen, gooide haar hoofd in haar nek en vroeg zich af of ze dit echt ging doen. Alsof ze op dat moment nog een keuze had… Gedreven door adrenaline en vooruitgeduwd door haar begeleider ruilde ze de vloer van het vliegtuig in voor de wind die haar oren deed suizen en haar kaken deed bollen.

Wanneer ze haar ogen opende, zag ze enkel wolken. Een zacht wit pak dat haar uitnodigde voor een zachte landing. Het wolkenpak bleek flinterdun en net onder dat wattenlaagje, trok haar begeleider de parachute open. Op dat eigenste moment veranderde Laura’s blik op de wereld: ze zag een prachtig landschap vol weides en bossen onder zich. Het groen van de bomen was in perfecte harmonie met de blauwe hemel.

Ze wist dat haar VIP’s daar beneden ergens rondtrippelden om haar op te wachten bij de landing, maar wanneer ze moedig naar beneden tuurde, zag ze enkel … zenuwachtige miertjes! Wat een schril contrast met haar zorgenloos genot vol vertrouwen hier ver boven de ratrace…

Betekenisloze miertjes

Al die mensen met hun bezorgdheden, overtuigingen, uitdagingen en potentiële conflicten waren getransformeerd in minuscule miertjes die je zo over het hoofd kon zien, betekenisloze details die geen vat hadden op haar beleving. Laura verkoos op dat eigenste moment om haar focus op de prachtnatuur te leggen en te genieten van het fantastische uitzicht en de onvergetelijke ervaring.

De glimlach op Laura’s gezicht sprak boekdelen. Die sprong was ondertussen bijna tien jaar geleden en ze was zo blij dat ze die leerrijke levensles vandaag had mogen herinneren. Ik was minstens even blij en vertelde haar hoe ik bij mijn volgende vliegtuigreis aan haar verhaal zou terugdenken en me gelukkig zou prijzen dat ik braafjes op mijn stoel mocht zitten en er niet moest uitspringen… Laura lachte en knikte bevestigend.

Toen ik aan het einde van de sessie de Brusselse ring opreed, kon ik niet anders dan glimlachend de file tegemoetkijken: betekenisloze miertjes!