Tryangle Happiness and Well-Being at Work brengt ons geregeld naar Nederland voor onze keynotes, trainingen, coachings en consultingopdrachten rond well-being en werkgeluk. Wat me telkens weer opvalt, is hoe Nederlanders uitblinken in gastvrijheid. Zo ook vandaag weer.

Vandaag presenteerde ik een dagtraining rond psychologische veiligheid bij een internationaal team dat vanuit Amsterdam actief is. Een fris zonnetje weerkaatste op het torenhoge kantoorgebouw waar ik vandaag aan de slag zou gaan. Eens de draaideuren door kwam ik onmiddellijk in een gezellige ontvangstruimte annex loungebar terecht. Nog voor ik mijn oog had laten vallen op het onthaal galmde een enthousiaste “Goeiemorgen, welkom. Kan ik u helpen?” mijn richting uit. Een pientere dame keek mijn richting uit met een hartelijke glimlach om de lippen. Ik noemde de naam van onze klant en kreeg een bezorgde blik als return. “Nou, die zijn niet zo makkelijk te bereiken om eerlijk te zijn, maar laat het me toch maar even proberen. Wat is uw naam?”

Al snel zag de receptioniste haar bezorgdheid waarheid worden: voicemail. Ze krabde even in de haren terwijl ze zich luidop afvroeg hoe ze me nu verder op weg kon helpen. Uit het niets kwam een collega ter hulp: “Ik kijk wel even in het online aanmeldingsportaal. Misschien worden we daar wijzer van.” Beide collega’s keken naar het scherm en waren blij te lezen dat er een contactpersoon was aangemeld om mij te onthalen. “Nou,” zei de dame die me ontvangen had, “hier word ik oprecht blij van. Ik ben helemaal niet zo handig met al die digitale tools en als mijn collega dan bijspringt, dan kan ik jou helpen. Iedereen wint zo, toch?” Ik kon alleen maar blij knikken terwijl de gebelde contactpersoon lekker bereikbaar was en er zo zou aankomen volgens de receptioniste. Ze dubbelcheckte mijn naam nog even, vroeg ondertussen of ze me plezier kon doen met een koffie of theetje en maakte alvast mijn badge in orde zodat ik me vrij voelde in het goed beveiligde gebouw. Niet veel later werd ik enthousiast begroet door de aangemelde contactpersoon, Stephanie – met ph zo stelde ze zich voor – net als de receptioniste de vriendelijkheid zelve!

In de lift legde ik al mijn vragen voor: hoeveel deelnemers mag ik verwachten? Klopt het dat we Engels spreken vandaag? Zijn er vaste pauzemomenten voorzien? Op elke vraag moest ze me het antwoord schuldig blijven… “Ik werk hier nog maar pas, maar ik zoek het gelijk even voor je uit.” Zo gezegd, zo gedaan en voor ik het wist had ik alle info op een rijtje. “Oh ja, we hebben ook lunch besteld voor je,” voegde Stephanie eraan toe. Toen ik zei dat dat toch helemaal niet had gemoeten, zei ze: “Oh, maar wij kunnen niet anders hoor! Je bent onze gast vandaag en gasten willen we heel erg welkom heten op elke mogelijke manier.”

Stephanie bracht me naar mijn trainingslokaal en toonde me waar ik terecht kon voor een sanitaire stop. Ook de keuken toonde ze me waar een high tech koffie apparaat stond te blinken. “Oei,” zei ik, “geen idee hoe dat werkt!”. “Oh, dat snap ik helemaal. En dat moet ook niet: wij hebben onze eigen barista en die zet de lekkerste koffie die je ooit geproefd hebt.” Stephanie had geen woord gelogen! Tijdens elke pauze kregen we de lekkerste koffietjes voorgeschoteld. Dit toverde een glimlach op mijn lippen en ik voelde me bijzonder welkom – een gevoel dat me in België zelden zo intens overvalt…

De ganse dag stond bol van de gastvrijheid en dat creëerde een heel warm gevoel, ook bij mijn trainees. Zij zijn nochtans gewend aan deze manier van omgaan met elkaar, maar spraken uit hoe ze het wel enorm apprecieerden. “Misschien zijn wij er wel net iets bewuster van aangezien we bijna dagelijks gasten over de vloer hebben,” zei de ene. “Of misschien hebben wij er gewoon meer aandacht voor omdat we dat menselijke contact zo belangrijk vinden,” zei een ander.

Wat het ook is, het valt op. Het valt op dat we van onze Noorderburen nog heel wat kunnen leren op vlak van gastvrijheid en communicatie: