De reacties die ik kreeg via sociale media waren talrijk en lagen allemaal in een gelijkaardige lijn: “Prachtig gedicht, maar …” De zin eindigde op verschillende manieren die eigenlijk allemaal hetzelfde punt probeerden te maken: een mens weet dat “genieten” het sleutelwoord is, maar vindt ontzettend veel redenen om dat toch maar niet te doen…

De meest gelezen reden in de reacties die ik ontving? “Mijn generatie heeft dat niet geleerd.” Dit las ik enkel en telkens weer bij penne van Babyboomers, de generatie die in de winter en herfst van hun actieve loopbaan zit. Veel Babyboomers stoffen hun pensioen af terwijl anderen in de laatste rechte lijn van hun carrière zitten. En de boer, hij ploegde verder.

Door jezelf op de lijn van “mijn generatie” te stellen, zaai je immers gevaarlijk gedachtengoed en kom je d’office in “wij” versus “zij”. (Ver)oordeel je ook want in een reactie genre “leuk dat jij daar wel toe komt”, kan je een zwijm van jaloezie lezen met een opgeheven vingertje naar de non-productiviteit van het niet-nuttige tijdverdrijf. Of maak ik me nu schuldig aan hetzelfde gevaarlijke gedachtengangetje?

*een moment van reflectie*

Neen, ik analyseer en relativeer. Als kind van Gen X zie ik mijn Babyboomende ouders uren afstoffen. Een mensenbrein leert door te imiteren wat het ziet. Je zou dus kunnen stellen dat mijn generatie ook niet heeft geleerd van te genieten. Net zoals mijn generatie niet de digitale vaardigheden heeft geleerd van de jongste generaties…

In plaats van je te verschuilen achter generatiedenken, kunnen we ook “het kanneke” wegzetten en “het lereke” pakken zoals mijn grootmoeder zaliger vaak zei in sappig Kempens waar zelfs Natalia niet aan kan. Misschien heb ik door mijn generatie minder (leer)kansen gehad op bepaalde vlakken, maar als de tijd er vanaf rijp voor is, kan ik ervoor kiezen om een bepaalde vaardigheid op eender welke leeftijd te leren. Leeftijd is immers maar een getal, tenzij je er bewust voor kiest om oud te denken en niet (meer) te focussen op kansen en mogelijkheden, maar te berusten in onmogelijkheden en een gebrek aan perspectief.

Dus dust if you must, maar vergeet hierbij niet dat je op elk moment van de dag en op elk punt in je leven een keuze hebt. Misschien is poetsen wel jouw invulling van me-time – schitterend! Maar als je het toch eerder tegen je zin doet, weet dan dat het ok is van eens een weekje te laten passeren (of poetshulp in huis te halen!) en te kiezen voor leukere dingen. Los van je leeftijd.

 PS: Ik heb elke Babyboomer die reageerde, heel eerlijk geantwoord dat Rose Milligan, de schrijfster van het gedicht, zelf tot die generatie behoorde (of de generatie ervoor)…