Beste Ministers De Block en Peeters

Het is me niet langer mogelijk stil te blijven bij het zogenaamde welzijnsbeleid dat u beiden instrueert. Ik zou hen geen eten willen geven zij die langdurig ziek thuis zitten! En ik zou de langdurig afwezigen door stress niet onder ogen willen komen als ik deze brief nu niet schrijf. Als stress- en burn-outcoach ben ik opgeleid in België en begrijp ik de curatieve taal die u spreekt heel goed. Als Chief Happiness Officer ben ik opgeleid in Nederland en Denemarken en kan ik in de verste verte niet begrijpen dat u na al die jaren nog steeds kiest voor een reactief beleid dat dient om het aantal zieken te verminderen en niet om het aantal gezonde en gelukkige werkende mensen zo hoog mogelijk te krijgen en te houden.

Hoe kan het, minister De Block, dat u zich vrolijk maakt over het beleid dat u samen met minister Peeters hebt neergezet om “de stijgende trend van steeds meer zieken om te buigen” en dat u dan tevreden bent met het feit dat het aantal langdurige zieken in 2016 met slechts (!) 4,9% steeg en in 2017 met 3,7%?! Dat vind ik geen cijfers om positief over te zijn, wel integendeel. En dat uw pilootprojecten ten spijt…

Zolang het aantal langdurig zieken stijgt, zit er toch iets geweldig fout in het beleid, denkt u niet? En die fout zit mijns inziens op 2 vlakken:

• De curatieve aanpak die leidt tot reactiviteit en dus ziekenzorg.
• De wetgeving die leidt tot bedrijven die op papier perfect werken aan welzijn, maar er in de praktijk weinig of niets van terecht brengen.

Als u de arbeidsmarkt en de mensheid daadwerkelijk wil helpen, dan moeten we af van de afwachtende houding, maar dan moeten we durven gaan voor een proactieve aanpak waarbij we de mensen die in hun kracht staan, in hun kracht kunnen houden; zij die het moeilijk hebben, de tools en de mogelijkheden kunnen geven om terug in hun sterkte te komen; en zij die uitgevallen zijn de juiste ondersteuning kunnen bezorgen zodat ze duurzaam kunnen re-integreren. En dat doe je niet door hen tijdsdruk op te leggen.

Hoog tijd om de stress- en burn-outepidemie écht aan te pakken, beste ministers. Ik nodig u beiden dan ook uit om te praten met mensen uit het veld, mensen die dagelijks werken met zij die in meerdere of mindere mate lijden onder stress. Ik train, coach en praat dagelijks met hen – duizenden per jaar.

Zo denk ik aan de ontelbare mensen die wanhopig in onze welzijnstrainingen terecht komen, vaak na lang aandringen bij hun werkgever. Ze kunnen niet meer, weten aan het begin van de werkweek niet hoe ze de komende dagen moeten doorkomen en aan het einde van de maand slagen ze er amper in om nog eten te kopen. Op het werk wordt goed voor hen gezorgd: hun bureaustoel zorgt voor een gezonde (?!) zithouding en wanneer ze slachtoffer worden van pesten, dan weten ze bij wie ze terecht kunnen met hun verhaal. Alleen zuigt de direct leidinggevende alle zuurstof uit hun team waardoor ettelijke collega’s zijn ziek gevallen of weggelopen. Teveel werk komt op te weinig mensen terecht. Tot ook zij het moeilijk krijgen.

Ik denk ook aan de “pechvogels” die opgevoed zijn met de overtuiging dat ze de medemens moeten helpen en vooral niet voor zichzelf moeten opkomen. Doe het maar, vandaag de dag: niet voldoende voor jezelf zorgen én toch je hoofd boven water houden. Het is velen een ferme tijd gegeven, maar slechts de uitzonderingen voor onbepaalde duur…

Zo kan ik nog wel even doorgaan met voorbeelden van mensen zoals u en ik die met hart en ziel hun job doen, maar ergens onderweg zichzelf zijn tegengekomen (of kwijtgespeeld – allemaal een kwestie van perspectief…). Ik wil er dan ook op aandringen dat hun stem gehoord wordt. Om samen te komen tot een effectief welzijnsbeleid dat ook voorziet in werkgeluk. Een beleid dat werkelijk leidt naar meer levenskwaliteit. Praat met me – gewoon doen!