Wat ik leerde dankzij de beklimming te voet van de Mont Ventoux

 

De Mont Ventoux, ook wel bekend als “De Reus van de Provence”, is een iconische berg in Zuid-Frankrijk die vaak in verband wordt gebracht met de legendarische Tour de France. Per fiets had ik deze reus al meermaals overwonnen, maar te voet was me dat tot in juni 2024 nog niet gelukt. In 2023 ondernam ik met Mon ventoux een eerste poging om te voet de top te bereiken vanuit Malaucène. Door ondoordacht trainen doken oude blessures op. Dat in combinatie met een indrukwekkende moeilijkheidsgraad van de weg naar de top maakten dat ik in 2023 geen top te zien kreeg… 

In 2024 scheidden 13 steile kilometers Bédoin van de top en dat met stenen bezaaide pad leidde me dit jaar naar het gelukzalige gevoel om de top te bereiken. Een flinke 5,5u had ik nodig voor deze tocht en ik kan bevestigen dat deze uitspraak klopt: “het is niet de berg die je overwint, maar jezelf.”

Voor mij was de beklimming te voet van deze berg veel meer dan een fysieke uitdaging; het was een diepgaande persoonlijke reis vol onverwachte ontmoetingen, gedeelde solidariteit, mentale kracht, doelgerichtheid en de schoonheid van kwetsbaarheid. Hier deel ik wat ik leerde tijdens mijn beklimming van de Mont Ventoux.

1. De weg ernaartoe

In 2023 ondernam ik een eerste poging, samen met mijn business partner bij Tryangle Happiness and Well-Being at Work Kim Hilgert en mijn Chief Joy bordercollie Pipa Arrugada om de Mont Ventoux te voet te bedwingen. De voorbereiding verliep dat jaar verre van optimaal met een spierscheur in mijn kuit die terug openspatte en toch wel wat overtollige kilo’s die mee de berg opgesleept moesten worden. Het verdict laat zich raden: ondanks de noeste trainingskilometers haalden we de top toen niet. Mijn business buddy Kim was teleurgesteld. Ik was vooral al blij dat ik überhaupt aan de start was geraakt…

Nog voor we goed en wel weer aan de voet stonden van deze Zuiderse reus beslisten we dat we een nieuwe poging zouden ondernemen. Het toeval wou dat Sporta , de organisatie die ons geïnspireerd had tot dit sportief avontuur, in 2024 voor de 20e en laatste keer “Mon Ventoux” zou organiseren. Een kans die we met beiden handen zouden grijpen. Eens terug in België beslisten we onze training onmiddellijk verder te zetten, maar in plaats van harder te trainen gingen we vooral “smarter” te werk:
– ik liet me begeleiden door een sportkinesist en acupuncturist die mijn spierspanning onder controle kregen en hielden
– ik wilde gezond vermageren dus schoolde me bij over gezonde voeding in combinatie met een sportplan en verloor zowaar 9kg
– ik verdiepte me over sportieve opbouw op zo’n manier dat je blessures vermijdt en spiermassa kweekt

22 juni 2024, Mont Ventoux, here we come! Niet gewoon blij om aan de start te staan dit jaar, maar wel een duidelijk doel voor ogen, namelijk deze foto…

Als je doelen zegt, zeg je enthousiasme, gedrevenheid, ambitie. En dat brengt wel wat (gezonde) stress met zich mee. Na de banaalste beginnersfout (te snel gestart!) voelde ik de “jus” uit mijn benen lopen en kon ik mezelf wel voor het hoofd slaan: zo goed voorbereid en dan zo’n stommiteit?! Ik predikte mildheid voor mezelf terwijl ik een banaan naar binnenspeelde. Deze instant energiegever en mijn goed ontwikkelde basisconditie brachten me binnen de kortste keren opnieuw op kruissnelheid, maar net een tikkeltje trager dan tijdens het eerste uur…

2. De toevallige ontmoeting met andere mensen

Dankzij Sporta klim je niet alleen. Zoveel anderen klommen mee – we waren met 350 wandelaars, ieder met hun eigen verhaal en reden om de Mont Ventoux te beklimmen. Onvoorstelbaar ook hoe klein de wereld is: ik startte op de derde rij en naast ons stond een dame die ook Griet bleek te heten. Deze Griet bleek de schoonmoeder van mijn collega Karolien Denoo te zijn die helemaal aan de andere kant van ons Belgenlandje woont! Dit ontdekken dankzij de kracht van de digitale technieken bracht me ontroering.

Vrij snel begint iedereen te puffen en te blazen en ik besefte hoe deze voettocht elke vorm van rang of stand wegneemt. Over de trail runners en ultralopers die de berg niet op wandelden maar liepen zwijgen we even (ALLE respect!!) want zij zijn hors catégorie, maar alle andere “gewone stervelingen” zochten in een korte broek en een sportief shirt hun weg naar boven. Aan de finish ontdekte ik dat er professoren, dokters en CEO’s meededen. Ik ontmoette heel wat mensen die net als ik de tijd namen voor een MESH-moment: Make Eye contact, Say Hello. Dankzij onze naam op onze rugnummers ontstonden onmiddellijk fijne gesprekken zonder het verplichte voorstelnummertje. Waar functietitels wegvallen, krijgt gelijkwaardigheid flink wat kansen want plots ben je (zwoegende) mensen onder elkaar.

Een ontmoeting die me bijzonder bijbleef, was die met een oudere man. Hij vertelde me dat hij deze berg al meerdere keren had beklommen, telkens op zoek naar innerlijke rust. Zijn verhaal herinnerde me eraan hoe universeel de menselijke ervaring is, en hoe we allemaal, ondanks onze verschillen, op zoek zijn naar betekenis en troost. Ook ik had de Ventoux reeds meermaals overwonnen en nu ik zijn verhaal hoorde, besefte ik hoe elke beklimming op een manier ook wel een vorm van loutering was. De uitwisseling van verhalen en ervaringen onderweg zorgde voor een onverwachte band, waardoor ik besefte hoe belangrijk en waardevol deze toevallige ontmoetingen kunnen zijn. Zelfs de day after werd ik aangesproken door een medewandelaar toen ik genoot van de provençaalse markt in Bédoin.

3. De solidariteit onder de wandelaars

Er is een unieke band die ontstaat tussen mensen die samen een zware uitdaging aangaan. Terwijl we ons een weg baanden naar de top, voelde ik een sterke solidariteit onder de wandelaars. Er was een gedeeld gevoel van doel en inspanning dat ons verbond. Wanneer iemand het moeilijk had, werd er spontaan hulp aangeboden. Eenmaal aan de bevoorradingspost twijfelden heel wat wandelaars of ze wel zouden doorgaan naar de top of zouden afbuigen om aan de afdaling te beginnen. Mensen spraken elkaar moed in en gaven elkaar spreekwoordelijke vleugels. Mensen bevoorraadden elkaar, zowel fysiek als mentaal en toen een vrouw spierkrampen kreeg vlakbij de top, sprong een haar onbekende heer onmiddellijk ter hulp met tips om te stretchen en de spieren tot rust te helpen brengen. Deze gedeelde ervaring van pijn en doorzettingsvermogen bracht ons dichter bij elkaar en liet me de kracht van menselijke solidariteit zien.

Eens op de top mengden de fietsers zich onder ons en plots werd het contrast wel heel groot: op hun titanium ros voelden ze zich duidelijk de keizers van de weg en voelden we ons als wandelaar aan de kant gezet. De stemmen die opgingen onder de wandelaars klonken unaniem: wat was het fijn om op “ons wandelpad” “onder ons” te zijn. Sleutelwoorden als “samen” en “respect”, die daar heersten, waren ver te zoeken in de fietsenchaos op de top. De fietsers waren veel meer bezig met hun tijden en prestaties. Wij hadden als wandelaars onszelf overwonnen terwijl zij de berg overwonnen. Jammer van die “wij” en “zij”. Ik had het veel liever bij “wij” gehouden, los van het transportmiddel …

4. De kracht van mindset:

Een van de grootste lessen die ik tijdens een voorgaande fietsbeklimming van de Mont Ventoux leerde, was het belang van mindset. Een citaat dat me tijdens die klim sterk bijbleef en dat ik nadien op mijn fietskader hing zodat ik het kon lezen telkens ik naar beneden keek: “Pain is inevitable, suffering is optional.” 

Fysieke pijn was onvermijdelijk, maar hoe ik ermee omging, was een keuze. Elke stap die ik zette, herinnerde me eraan dat het mijn mentale houding was die het verschil maakte tussen lijden en groeien. In plaats van me te concentreren op het ongemak, besloot ik me te richten op de schoonheid van de omgeving, de frisse lucht en het feit dat ik iets bijzonders aan het doen was. Deze verandering in perspectief gaf me de kracht om door te gaan en zelfs te genieten van heel de tocht, hoe pittig die ook was – zeker wanneer het pad bestond uit loszittende stenen die alle kanten opschoven wanneer je je weg erover zocht.

5. Doelen stellen en doelen halen

De top van de Mont Ventoux bereiken was een doel dat ik mezelf had gesteld, en het behalen daarvan gaf me een enorm gevoel van voldoening. De beklimming was een les in geduld en doorzettingsvermogen. Dit doel leerde me ook (opnieuw) te luisteren naar mijn lichaam. Oorspronkelijk was ik ontzettend gefocust op “mijn data” tot mijn sportkinesist me aanraadde om mijn fitbit af te plakken tijdens het trainen. “Je zal het wel voelen wanneer je over je grenzen heen gaat” sprak hij inspirerend en gelijk had hij. Door mijn focus weg te halen van “de cijfers” en terug naar “mijn lichaam” te brengen, ontdekte ik hoeveel zinvolle info dat lijf van mij “in realtime” met me deelde!

Het was niet alleen een kwestie van fysieke kracht, maar ook van het opbreken van het doel in beheersbare stappen en vasthouden aan mijn plan, zelfs wanneer het moeilijk werd. Het bereiken van de top voelde als de ultieme beloning voor mijn inzet en vastberadenheid. Tegelijk voelde ik ook een lichte bezorgdheid: wat nu? Dit doel bereiken betekende ook dat ik geen doel meer had. Doelen brachten me in beweging en zorgden ervoor dat ik een constante vond in mijn trainingsgedrag. Bij het bereiken van de top besefte ik dat ik zo snel mogelijk op zoek moest naar een nieuw doel. Zo gezegd, zo gedaan: eind augustus neem ik deel aan 1/8 triathlon. Trainen dus!

6. Het mooie van kwetsbaarheid

Tijdens de voorbereiding van deze beklimming werd ik me meer bewust van mijn eigen kwetsbaarheid. Het jaar voordien had ik immers een spierscheur in mijn kuit opnieuw weten openspatten waardoor ik besefte hoe snel gemaakte plannen ook weer opgeborgen konden worden. Er waren momenten dat ik me uitgeput en zwak voelde, angstig en bezorgd ook. Niet persé leuke gevoelens, maar deze momenten brachten ook een diepere verbinding met mezelf en de mensen om me heen. Ik realiseerde me dat het oké was om mijn beperkingen te erkennen en mijn emoties uit te spreken. De Mont Ventoux leerde me dat ware kracht komt van het durven tonen van kwetsbaarheid en het accepteren van hulp. Door mijn zwakte te omarmen, vond ik een onverwachte bron van kracht en verbinding.

Conclusie

De beklimming van de Mont Ventoux was veel meer dan een fysieke uitdaging. Het was een reis van zelfontdekking, verbinding en groei. Ik leerde de waarde van toevallige ontmoetingen en de kracht van solidariteit. Ik ontdekte hoe cruciaal een positieve mindset is en hoe belangrijk het is om doelen te stellen en er actief naartoe te werken – los van het resultaat. Bovenal leerde ik de schoonheid van kwetsbaarheid. Deze ervaring heeft me niet alleen fysiek sterker gemaakt, maar ook mentaal een heuse boost gegeven.

De Mont Ventoux zal altijd een speciale plaats in mijn hart hebben, niet alleen vanwege de majestueuze uitzichten en de fysieke uitdaging, maar ook vanwege de levenslessen die ik onderweg en op weg ernaartoe heb geleerd.

Een dikke merci aan mijn wandel- en business buddy Kim om zo fijn samen op pad te zijn!

Artikel zoals origineel gepubliceerd door Griet Deca op LinkedIn.