Wat ik leerde dankzij de beklimming te voet van de Mont Ventoux

Als je doelen zegt, zeg je enthousiasme, gedrevenheid, ambitie. En dat brengt wel wat (gezonde) stress met zich mee. Na de banaalste beginnersfout (te snel gestart!) voelde ik de “jus” uit mijn benen lopen en kon ik mezelf wel voor het hoofd slaan: zo goed voorbereid en dan zo’n stommiteit?! Ik predikte mildheid voor mezelf terwijl ik een banaan naar binnenspeelde. Deze instant energiegever en mijn goed ontwikkelde basisconditie brachten me binnen de kortste keren opnieuw op kruissnelheid, maar net een tikkeltje trager dan tijdens het eerste uur…

2. De toevallige ontmoeting met andere mensen

Dankzij Sporta klim je niet alleen. Zoveel anderen klommen mee – we waren met 350 wandelaars, ieder met hun eigen verhaal en reden om de Mont Ventoux te beklimmen. Onvoorstelbaar ook hoe klein de wereld is: ik startte op de derde rij en naast ons stond een dame die ook Griet bleek te heten. Deze Griet bleek de schoonmoeder van mijn collega Karolien Denoo te zijn die helemaal aan de andere kant van ons Belgenlandje woont! Dit ontdekken dankzij de kracht van de digitale technieken bracht me ontroering.

Vrij snel begint iedereen te puffen en te blazen en ik besefte hoe deze voettocht elke vorm van rang of stand wegneemt. Over de trail runners en ultralopers die de berg niet op wandelden maar liepen zwijgen we even (ALLE respect!!) want zij zijn hors catégorie, maar alle andere “gewone stervelingen” zochten in een korte broek en een sportief shirt hun weg naar boven. Aan de finish ontdekte ik dat er professoren, dokters en CEO’s meededen. Ik ontmoette heel wat mensen die net als ik de tijd namen voor een MESH-moment: Make Eye contact, Say Hello. Dankzij onze naam op onze rugnummers ontstonden onmiddellijk fijne gesprekken zonder het verplichte voorstelnummertje. Waar functietitels wegvallen, krijgt gelijkwaardigheid flink wat kansen want plots ben je (zwoegende) mensen onder elkaar.

Een ontmoeting die me bijzonder bijbleef, was die met een oudere man. Hij vertelde me dat hij deze berg al meerdere keren had beklommen, telkens op zoek naar innerlijke rust. Zijn verhaal herinnerde me eraan hoe universeel de menselijke ervaring is, en hoe we allemaal, ondanks onze verschillen, op zoek zijn naar betekenis en troost. Ook ik had de Ventoux reeds meermaals overwonnen en nu ik zijn verhaal hoorde, besefte ik hoe elke beklimming op een manier ook wel een vorm van loutering was. De uitwisseling van verhalen en ervaringen onderweg zorgde voor een onverwachte band, waardoor ik besefte hoe belangrijk en waardevol deze toevallige ontmoetingen kunnen zijn. Zelfs de day after werd ik aangesproken door een medewandelaar toen ik genoot van de provençaalse markt in Bédoin.

3. De solidariteit onder de wandelaars

Er is een unieke band die ontstaat tussen mensen die samen een zware uitdaging aangaan. Terwijl we ons een weg baanden naar de top, voelde ik een sterke solidariteit onder de wandelaars. Er was een gedeeld gevoel van doel en inspanning dat ons verbond. Wanneer iemand het moeilijk had, werd er spontaan hulp aangeboden. Eenmaal aan de bevoorradingspost twijfelden heel wat wandelaars of ze wel zouden doorgaan naar de top of zouden afbuigen om aan de afdaling te beginnen. Mensen spraken elkaar moed in en gaven elkaar spreekwoordelijke vleugels. Mensen bevoorraadden elkaar, zowel fysiek als mentaal en toen een vrouw spierkrampen kreeg vlakbij de top, sprong een haar onbekende heer onmiddellijk ter hulp met tips om te stretchen en de spieren tot rust te helpen brengen. Deze gedeelde ervaring van pijn en doorzettingsvermogen bracht ons dichter bij elkaar en liet me de kracht van menselijke solidariteit zien.

Eens op de top mengden de fietsers zich onder ons en plots werd het contrast wel heel groot: op hun titanium ros voelden ze zich duidelijk de keizers van de weg en voelden we ons als wandelaar aan de kant gezet. De stemmen die opgingen onder de wandelaars klonken unaniem: wat was het fijn om op “ons wandelpad” “onder ons” te zijn. Sleutelwoorden als “samen” en “respect”, die daar heersten, waren ver te zoeken in de fietsenchaos op de top. De fietsers waren veel meer bezig met hun tijden en prestaties. Wij hadden als wandelaars onszelf overwonnen terwijl zij de berg overwonnen. Jammer van die “wij” en “zij”. Ik had het veel liever bij “wij” gehouden, los van het transportmiddel …

4. De kracht van mindset:

Een van de grootste lessen die ik tijdens een voorgaande fietsbeklimming van de Mont Ventoux leerde, was het belang van mindset. Een citaat dat me tijdens die klim sterk bijbleef en dat ik nadien op mijn fietskader hing zodat ik het kon lezen telkens ik naar beneden keek: “Pain is inevitable, suffering is optional.” 

Fysieke pijn was onvermijdelijk, maar hoe ik ermee omging, was een keuze. Elke stap die ik zette, herinnerde me eraan dat het mijn mentale houding was die het verschil maakte tussen lijden en groeien. In plaats van me te concentreren op het ongemak, besloot ik me te richten op de schoonheid van de omgeving, de frisse lucht en het feit dat ik iets bijzonders aan het doen was. Deze verandering in perspectief gaf me de kracht om door te gaan en zelfs te genieten van heel de tocht, hoe pittig die ook was – zeker wanneer het pad bestond uit loszittende stenen die alle kanten opschoven wanneer je je weg erover zocht.